عمريست دلم پُر بود از رنج زمانه

عمريست دلـــــــم پُــــر بود از رنج زمانه

غم بر ســـــرِ غم ميــــزند از غصه جوانه

آرامــــي و آزادي شعـــــــار است و فسانه

خرسنــــدي مگر گــــــم بنموده رهي خانه

روز است ولي پـُـــــر شده از رنگ شبانه
---------------------------------------

آفـــــــاق ز آفــــــات و جنون پر شده بيني

دل در بــــــر و احســــاس مکدر شده بيني

يــــــارانِ وفــــــــــا کيش ستمگر شده بيني

اهــــــلِ ادب و فضل محقــــــــر شده بيني

زاهـــــــد ز پـيء مرکبِ جهل است روانه
---------------------------------------

ميــــــراثِ وطن يکسره بــــر باد فنا رفت

از سينه ي کوه ها گهر و لعل و طلا رفت

سلطان به ســـــرِ دار شد از شهر گدا رفت

تا گشت نيـت رحمت ام از سوي خدا رفت

شرمنـــدگي را نيست دگـــــر شرم و بهانه
---------------------------------------

نيـــک و بد اين طايفــــه از هـــم گله دارد

آتش بـــه درونِ دل شــــان ولــــــوله دارد

در بـــــــاورم اين کينـــه به خود قافله دارد

از مـــــا دو جهان عشق و وفـا فاصله دارد

از دلبــــــري و يــــــاري نمي بيني نشانه
---------------------------------------

در مـــــدرسه ها حـــرفِ تهي ناف شنيديم

از مهتــــــر اين مُلک بســــي لاف شنيديم

در شــــاًن بــــدان يکسـره اوصاف شنيديم

سخت است گپِِ مـــــردمِ اجـــلاف شنيديم

خوشـــــگويي نبــــاشد سخنِ بـــي ادبــانه
---------------------------------------

محمود چه قـــــدري دگـــري ميکني فرياد

از دستِ همين طايفـــه ي خود سر و شياد

با دشمنِ ديــــــرين نشـــــود اين وطن آباد

بايد که فــــروريخت اول خــــانه ي صياد

تا زندگي زيبــــــــا شود از شعــر و ترانه
---------------------------------------

سه شنبه 10 جدي 1398 خورشيدي

که برابر ميشود به 31 دسامبر 2019 ترسايي

سرودم

احمد محمود امپراطور